Çocuklar, çürüyen düzenin kurbanı
Bir türlü azalmayan kadın cinayetleri ve kadına yönelik şiddete, çocuklara yönelik şiddet de eklendi. Son bir ayda, 400’ü aşkın şikayetin olması, durumun korkunç boyutlarda olduğunu gösteriyor.
Sayının büyüklüğü, saldırıların artışından öte şikeyetlerin artışından kaynaklanıyor. Önceden tıpkı öldürülen, saldırıya uğrayan kadınların teşhir edilmesi gibi saldırıya uğrayan çocuklar teşhir edildiği için aileler, çocuklarını korumak için şikayetçi olmada geri duruyordu.
Saldırı suçları, güçlüden güçsüze yöneliktir. Bu nedenle çocuklar, kadınlardan daha zor durumda.
Saldırganlık, söylendiği gibi içgüdüsel ya da hastalık değil. Toplumsal olarak öğrenilen ve geliştirilen bir davranış. İnsanın içinde yaşadığı toplumdaki saldırganlığın, keyfi cezalandırmanın artışı kadar, adaletsizlik, haksızlığa maruz kalma da saldırganlığı arttırıyor.
Bugün, mülk sahipleri mülksüzlere boyun eğdiriyor, silahı elinde olanlar silahsızlara, iktidarlar yönetilenlere, erkekler kadınlara, tüm hepsi ise çocuklara!
23 Nisan’da “çocuk bayramı” yerine “peygamber sevdalıları” toplantısı, kimsenin hatırlamadığı, eski bir çatışmanın anmasını yapan siyasiler, çocukları, elbette kendi çocukları harıç, hiç önemsemediklerini daha nasıl anlatebilirlerdi ki?
Göstermelik de olsa bayram yapılsaydı, 900 bin çocuğun işçi olarak çalıtırıldığı Türkiye’de çocukların, dünyanın gelişmiş ülkeleri içinde en kötü durumdakiler olduğu belki medyada yer bulurdu!
Kendi çocukları için de uygun gördükleri, kişisel, bilişsel, duygusal gelişimleri değil, iyi bir koca bulabilmeleri için eğitmek, gösterişli ama tutucu törenlerle evlendirmekten ibaret.
Kapitalist düzen, toplumsal sorunları, gerici fikir ve işleyişi, çocukları, kadınları mahveden ilişkileri değiştirmiyor artık. Tüm bunlarla uzlaşıp sorunları bireysel gösterip hakimiyetinin, kâr düzenin sürmesine bakıyor.
Düzenin temsilcisi, savunucusu siyasetçiler, aynı bakış açısıyla özellikle yoksul ve emekçi çocukları saldırıya maruz kaldığından, lafın ötesine geçmiyor.
Toplum değil, kâr düzenin sorunlarını çözmek hedeflendiğinden, kitlelerin öfkesi artmazsa, hiç bir önlem, gerekli çalışma yapılmıyor. Sonradan yapılanlar da, artık para verip susturmak oluyor.
Cinsel saldırı, şiddet, intihar, bireysel suçlar olarak yutturulmak istenenler, aslında toplumsal gerilemenin, çürümenin, toplumsal koşulların insanları itmesinin sonuçları. Çözümü de ancak toplumsal dönüşümle mümkün.(03.05.2016)
