Ana sayfa > Arşiv > Arşiv 2011 > Sınıf Mücadelesi Sayı : 158 - 1 Ağustos 2011 > Sinema… Sinema… Sinema…
Yağmuru bile
“Yağmuru Bile” İciar Bollain’in son filmi. Gösterimdeki film İspanyol sinemacıların, Kristof Kolomb’un ve ekibinin bugünkü Bolivya’da yerli halka yaptığı zulmü ve kıtadaki talanın başlangıcını anlatan bir film çekmek için Bolivya’ya gidişini anlatıyor.
Bolivya’da 500 yıl önce yaşanan bir Kızılderili isyanını filme çekmek için Bolivya’ya giden film ekibi, farkında olmadan kendini bir başka isyanın içinde buluyor. Çünkü filmin çekimine başlandığı tarihten hemen önce Bolivya hükümeti, ülkenin su kaynaklarını Avrupalı uluslararası şirketlere satmış ve şirketin isteği doğrultusunda da yağmur suyu biriktirmeyi bile yasaklamıştır.
Bolivyalı kitleler, hükümetin ve tekellerin tezgahını bozmak için sokaklara dökülür. Günlerce süren gösteriler, sokaklara kurulan barikatlar ve tabii tüm bunlara karşılık hükümetin asker ve polis yoluyla başvurduğu şiddet, baskı, tutuklamalar...
Başlarda film ekibi olayların dışında kalmak istiyor. Ancak bu mümkün değil. Çünkü çekmek istedikleri filmde Kızılderili isyanının liderini oynaması için rol verdikleri kişi, aynı zamanda Bolivyalı kitlelerin su için verdiği mücadelenin de lideri. Bu nedenle de her gün ya tutuklanıyor ya da dayak yiyor. Durum böyle olunca da filmi tamamlamak neredeyse imkansız hale geliyor ve film ekibi istemeden de olsa Bolivyalı kitlelerin mücadelesine tanık oluyor.
1990’lı yılların ikinci yarısında Bolivya hükümeti, Dünya Bankası’ndan borç istedi. Dünya Bankası, Bolivya’ya borç vermek için özelleştirme yapmasını dayattı. Bunun üzerine Bolivya hükümeti, havayollarını, demiryollarını, hidrokarbon endüstrisi, telefon gibi birçok özelleştirme yaptı. Su kaynaklarının özelleştirilmesi, bu özelleştirme dalgasının ve aynı zamanda Bolivyalı kitlelerin sabrını taşıran son halka oldu.
Hükümet, Cochabamba’nın (Bolivya’nın başkenti) su ihtiyacını karşılamayı ve bunun yanı sıra Cochabamba merkez vadisinin sulanmasını ve elektrik enerjisini sağlamayı hedefleyen çok uluslu Misicuni projesini gerçekleştirmek amacıyla, kamu ihalesine başvurmadan usulsüz bir şekilde, bir grup Bolivyalı girişimci tarafından oluşturulan Uluslararası Aguas del Tunari Konsorsiyumu ile kırk yıl süreli bir imtiyaz sözleşmesi imzaladı.
Bu sözleşmeye göre, su fiyatları dolara göre ayarlanacak ve ABD’deki fiyat endeksi enflasyonuna göre düzenlenecekti. Sözleşme, su fiyatlarının %35’ten fazla artırılamayacağını belirtse de fiyat artışı % 400’ü buldu. Ayrıca sözleşmede hükümet konsorsiyuma hiçbir yerel örgütün başka bir içme suyu kaynağını kullanmayacağı güvencesini vermekteydi.
Filmde çekilen film 500 yıl öncesini, filmin kendisi ise günümüzü anlatıyor. Böyle bir senaryo ile 500 yıl öncesini bugün ile karşılaştıran yönetmen, aslında 500 yıl boyunca hiçbir şeyin değişmediğini gözler önüne seriyor. 500 yıl önce yapılan talanın, zulmün adı sömürüydü, kölecilikti. Bugün ise liberalizm, demokrasi... İşte kendini yenileyemeyen ve asla yenileyemeyecek olan kapitalizm...
