Berlusconi: Sistemin en iyi alçaklarından birine övgüler
Silvio Berlusconi’nin 12 Haziran’da öldüğü açıklandı. İtalyan siyaset dünyasından ve ötesinden taziye mesajları yağdı. Bir dizi yasal skandala imza atmış, sahtekar, kadın düşmanı ve kaba bir iş adamına yönelik bu ortak saygı ifadesi, sistemin doğasını ortaya koymaktadır.
Kendisi de hastanede olan Papa, "onu dua ile anarak ve ebedi huzur dileyerek" katıldıysa, bunun Berlusconi’nin vergi kaçakçılığı, işine yarayacak şekilde hazırlanmış yasalar, mafya ile bağlantıları ve yüksek mevkilerdeki "iyi arkadaşlarına" bazen reşit olmayan genç kadınların cinsel hizmetlerini sunmak için düzenlediği seks partileriyle daha ünlü olduğu yaşamı boyunca somutlaştıracağı erdemler için olmadığı açıktır. Ancak Kardinal Ruini’nin de belirttiği gibi, "Berlusconi Tanrı’ya inanıyordu ve her şeyden önce Komünistlerin mirasçılarını yendi". İşte bu, Kilise’nin pek çok günahı affetmeye hazır olduğu bir niteliktir!
1994 yılında, onlarca yıllık skandal ve komploların ardından, İtalyan siyasi sistemi, kamu ihalelerinin verilmesinde yaygın yolsuzlukları ortaya çıkaran ve Temiz Eller olarak bilinen Milanolu yargıçlar havuzunun vurduğu darbeler altında çöktü. İşadamı Berlusconi ortaya çıkan siyasi boşluğu doldurmaya koyuldu.
Birkaç ay içinde, parası ve medya imparatorluğu sayesinde Forza Italia partisini diğer pazarlama ürünleri gibi kurdu. MSI’ın neo-faşistleri ve Kuzey Ligi’nin demagoglarıyla birlikte, Kuzey’in çalışkan ve gayretli İtalyanlarını "hırsız Roma "ya ve başkalarının sırtından geçinmekle suçlanan ülkenin Güney’inde yaşayanlara karşı savunduğunu iddia eden Özgürlükler Kutbu adlı bir koalisyona liderlik etti.
Berlusconi zaman zaman müttefiklerinin yanında yer almaktan geri kalmıyor, örneğin Mussolini’nin hiç kimseyi öldürmemiş büyük bir adam olduğunu söylüyor ve faşist selamlardan hoşlandığı için eleştirilen müttefiki MSI lideri Fini’yi estekliyordu.
Ancak onun için önemli olan bu değildi: her şeyden önce "kızıllara" karşı ve İtalya’nın özgürlüğü için, yani kendisinin ve arkadaşlarınınkinden başlayarak kapitalistlerin kendilerine hizmet etme özgürlüğü için savaşmalıydı.
Sonunda İtalyan burjuvazisi, üslubu alışılagelmiş siyasi kadrolarıyla tezat oluşturan ve demagojisi sayesinde küçük burjuvazinin ve hatta halkın bir kısmının oylarını almasını sağlayan bu figürle uzlaştı. Böylece 1994 yılında Berlusconi, komünizme dair tüm referansları terk ederek kendisini Sol Demokrat Parti’ye (PDS) dönüştüren eski Komünist Parti’nin de suç ortaklığıyla, sözde daha modern ve daha etkin bir "İkinci Cumhuriyet "in simgesi olarak siyaset sahnesine çıkabildi. Solun modernleştirilmesi gerektiği fikrini benimseyen KP’nin eski liderleri, Amerikan tarzında iki iktidar partisi arasında daha istikrarlı bir dönüşümlü sisteme dönüştürmek amacıyla siyasi sistemin modernleştirilmesini onaylamayı kabul ettiler.
Önceki dönemde sol, sendikaların da işbirliğiyle, tüm işçi eylemlerini kırmak, kemer sıkma politikasını kabul ettirme ve sorumlu hükümetler gibi davranma becerisini göstermek için çok çalışmıştı. İşçiler arasında bu şekilde yaratılan hayal kırıklığı ve istifa ortamı, sadece Özgürlük Kutbu’nun yeni sağcı teklifine yarayabilirdi.
Berlusconi’nin kişiliği, emek karşıtı politikaları sağınkilerden ayırt edilemeyen bir merkez sol için tek argüman haline geldi. Ancak milyarderin demagojisini, medya üzerindeki hakimiyetini ve siyasi gücünü kendi ticari çıkarları için kullanmasını kınayan sol partilerin liderleri, suç ortağı oldukları ve hatta doğrudan dahil oldukları göz önüne alındığında, giderek daha az inandırıcı oldular.
Her kesimden siyasetçinin ve onların medyadaki yandaşlarının yasını tuttuğu ’büyük adam’, toplumlarının ve yozlaşmış, çıkarcı, alaycı ve en yoksulları küçümseyen bir burjuva cumhuriyetinin imajını yansıtıyordu. Bu, kapitalistlerin önünde el pençe divan duran tüm siyaset ve medya dünyasına yönelik bir ithamdır.
