Tüm gazeteler ve haberler seçimlere odaklandı....

Tüm gazeteler ve haberler seçimlere odaklandı. Yeni başkan demokrat partili mi olacak yoksa cumhuriyetçi partili mi olacak?

Peki 3 Kasım’daki seçimlerden sonra bir mucize gerçekleşecek mi? Cevap: hayır. Virüs salgını bitecek mi? Milyonlarca insanın işsiz veya yarı zamanlı çalışmasının günlük hayatın bir parçası olduğu bu ekonomi düzelecek mi? İçinde bulunduğumuz durum öyle bi durum ki işçiler iki yakayı bir araya getirmek için işten işte koşturuyor, iki hatta üç işte birden çalışıyor. İşçilerin sadece çok az bir kısmının uzun soluklu bir istihdam güvencesi var.

Bu sistem en basit insani ihtiyaçlar, sağlıklı bir yaşam, nitelikli sağlık hizmeti, yemek ve barınma gibi ihtiyaçlar konusunda bizi her gün yüzüstü bırakıyor. Bu koşullar seçimlerden sonra sihirli değnek değmiş gibi değişmeyecek.

Peki neden? Çünkü kim seçilirse seçilsin aynı kapitalist sınıf; banka sahipleri, özel askeri şirketler, gayrimenkul müteahhitleri, risk portföyü yöneticileri, petrol şirketleri, sigorta şirketleri, hastaneler ve ilaç şirketleri vb.nin sözü geçiyor olacak. İki parti de kamu sağlık sisteminin mümkün olmadığını çoktan dile getirdi. Joel Biden özel sigorta şirketlerini desteklediğini ifade etti. Trump sadece kendisine ücretsiz hizmet eden helikopterler sağlayan sağlık sistemini destekliyor. Birleşik devletler ekonomisi, ilkbahar başında Covid-19 salgınıyla mücadelede beceriksizce gerçekleştirilen işyerlerini kapatma kararından fena bir darbe yedi. Peki 8 ay sonra, salgının çok daha ileri bir seviyeye ulaştığı bugünler için herhangi bir hazırlık yapıldı mı?

Tabi ki hiçbir şey yapılmadı. Siyasi iktidarı ellerinde tutanlar ve onların Wall Street’teki efendilerinin tek derdi salgının kar oranları üzerindeki finansal etkileriydi. Ekonominin ilk darbenin şokundan sonra kendi kendine ayağa kalkacağına inanıyormuş gibi yaptılar.

Bugün böyle olmadığını görüyoruz. Salgının sebep olduğu sözde geçici işsizlik kalıcı bir işsizliğe dönüştü. Virüsten önceki Ekim ayında bile milyonlarca işçi kendilerini kalıcı bir şekilde işsizliğin beklediğini gördüler. Resmi istatistik kurumları haftalarca işsizliğin oranının düzeldiğini ispatlamaya çalışsa da gerçeği hepimiz görüyoruz. Salgının başındaki istihdamın yarısına bile ulaşmış değiliz. İşlerini kalıcı şekilde kaybedenlerin işe alınması bir yana, salgından öncesine kıyasla iki kat olacak şekilde iş kaybı mevcut. Bu nasıl bir düzelme?

İşsizlik, hastalık ve ölümle geçen bu sekiz ay işçi sınıfı için bir felaketten başkası değil. Milyarlarca dolar değerindeki kurtarma paketlerinin hepsi patronlar için harcandı. Onlar da parayı önce istiflediler sonra hissedarlarına akıttılar. Küçük-orta işyerleri ve yeni işletmelerin işçilerinin dibe sürüklenmesi umurlarında mıydı? Hayır.

İşçi sınıfı uçurumun kenarında sallanıyor. Ve Obama’nın yürürlüğe koyduğu, sağlık sigorta kapsamını genişleten ödenekler ve işsizlik yardım paketlerindeki para suyunu çekiyor. Peki başkanlık seçimleri adayları bu sırada ne yapıyor?

Tek yaptıkları seçimi kazanmaya çalışmak. Krizi başıboş bırakmış haldeler. Ne de olsa kaybedenin döneceği yer malikanesi ve golf klübü. Seçimde adaylığını gösterenlerin neredeyse hepsi milyoner.

İşçi sınıfı ayağa kalkmalı ve hasta olsun olmasın mücadele etmeli. Kendi sınıfının liderliğinde, kapitalizmden kurtulmayı planlayan bir programın ışığında yeni bir düzen yaratmalı. İşçi sınıfının kendi gibi işçi olan liderlere ihtiyacı var; milyonerler ya da yozlaşmış siyasetçilere değil. Ancak Amerikan rüyası dedikleri şeyin aslında bir Amerikan kabusu olduğunu bilenler işçi sınıfını temsil edebilir.

İki ayrı eyalette işçilerin kendi partilerine ihtiyaçları olduğunu belirten görüşe sahip adaylar var. Bu partiler Michigan ve Maryland’den İşçi Sınıfı partileri.

İşçiler ayağa kalkıp mücadele ettiklerinde kendi siyasi programlarını uygulayan kendi kitlesel örgütlerini kurabilirler. Bu tarihte birçok kez gerçekleşti. Yine yapabiliriz. (26.10.20)