Silahların gölgesindeki AKP’nin zaferi işçi sınıfına vız gelir!
AKP’nin onlara göre başarılı siyasetinin kazanımı ne olacak gelecek günler gösterecek ama bedelinin ne olduğunu yaşadık. Keskin nişancı kurşunuyla ölen çocuklar, gençler, yaşlılar, parçalanan gençler, asker, polis cenazeleri, bombalanan mahalleler, yıkılan evler, sokağa çıkma yasakları, kapatılan yollar, beyaz toros tehditleri, canlı bomba kaygısı, korku ve korku...
Kendilerinin devlet eliyle yarattığı, PKK’nin de taraf olduğu, kitleleri terör ekseninde oy vermeye zorlama siyaseti, beklediklerinin ötesinde de o kadar başarılı oldu ki, MHP’den 2 milyona yakın, HDP’den 1 milyonu aşkın oyla birlikte, 4 milyonu aşkın oyu kendilerine çektiler.
Emekçiler, terör ve ekonomik kriz cenderesinde sıkıştırıldı ve “istikrar” vaadeden, geçmişte de bunu sağlamış olan AKP’ye yöneldi. Milyonlar için kimin ya da hangi partinin iktidarda olduğundan, işini koruması, ailesini geçindirmesi daha önemli. Üstelik komşu ülkelerin durumuna bakıldığında ve kıyaslandığında, Türkiye’nin hem karşı karşıya olduğu sorunlar hem de çok daha iyi konumda olması, kitleleri değişiklikten yana olmaya cesaretlendirmiyor. Bir de buna haziran seçimi sonrasında, oyunu arttıran partilerin olumlu hiç bir değişiklik yapamadığı eklenirse, değişiklik isteği daha da sönükleşti.
Emekçiler, kendi çıkarlarını savunan hiç bir parti olmadığının farkında. Başbakan, “beyaz Toros” ile tehdit etmedi; açık açık tek başlarına iktidar olmazlarsa terörü, bir siyaset olarak sürdüreceklerini söyledi. Başbakan, işçiye gelecek yıl için 1.300 lira asgarı ücret vaat etti ama patronlara 50 bin-100 bin lira karşılıksız para, işçinin ücret ve sigorta ödemesi olmayan beş yıl vergisiz tatlı kazanç yolları önerdi. Yani patronlar vurgun yapacak, işçiye damlatacaklar, aksi takdirde gençler çatışmalarda ölmeye devam edecek, işçinin emeği bombalara gidecek, kısaca eskisi gibi devam edecek. İşini, yaşam düzeyini koruma derdindeki emekçiler, her söyleneni çok iyi anladılar.
Üstelik, son dönemde düzen açısından yapıcı bir muhalefet siyaseti izleyen CHP, emekçi kitlelere umut verecek bir durumda değil. CHP kadrolarının hala önemli bir kesimi, eski kibirli ve üsten bakan tutumlarını sürdürüyor. Yaptıkları eleştiriler, eski konumlarını kaybetmelerinden, emekçiler de böyle olduğunu biliyor ve haklı olarak kendine yakın görmüyor.
Seçim öncesinde kendilerini AKP’yi geriletecek tek siyasi güç olarak gösteren HDP’nin büyük oy kaybı, kendine yönelen Kürt kitlelerini bile ikna edemediğini gösteriyor. Hiç de gizli olmayan AKP’nin siyasi çizgisinin adeta ortağı gibi hareket eden Kandil yönetimi, sonuçta iddiasının tam tersi bir işe yaradı ve HDP, AKP’ye güç akıtan bir parti durumuna geldi.
Bu kadar belirsiz, korku ve kaygı oluşturan, ekonomik kriz tehlikesini büyüten bir ortamda emekçilerin var olan durumu koruma kaygısıyla oy vermesi anlaşılır. Ancak istedikleri sonucun ortaya çıkmasını sağladıklarını söylemek çok zor.
Hem Ortadoğu’da gelişen savaş ve bunun Kürt sorununu da etkilemesi hem de Türkiye’yi daha fazla etkilemeye başlayan dünya ekonomik krizi ve bunun ülke içindeki ekonomik zıtlıkları keskinleştirmesinin neden olduğu siyasi çatışmalar, tam aksine daha da artabilir. Emekçilerin önünde gerçekte, mücadeleyle hak alan metal işçileri gibi kendi sınıf temellerinde mücadeleden başka seçenek yok. (03.11.2015)
