Yaşar Kemal “İnce Memed”ler bıraktı!
"Bir, benim kitaplarımı okuyan katil olmasın, savaş düşmanı olsun. İki, insanın insanı sömürmesine karşı çıksın. Kimse kimseyi aşağılayamasın. Kimse kimseyi asimile edemesin. İnsanları asimile etmeye can atan devletlere, hükumetlere olanak verilmesin.
Benim kitaplarımı okuyanlar bilsinler ki, bir kültürü yok edenlerin kendi kültürleri, insanlıkları ellerinden uçmuş gitmiştir.
Benim kitaplarımı okuyanlar yoksullarla birlik olsunlar, yoksulluk bütün insanlığın utancıdır. Benim kitaplarımı okuyanlar cümle kötülüklerden arınsınlar."
Yaşar Kemal’in vasiyeti olarak bilinen bu sözleri, kaybettiğimiz yazarın ve kitaplarının önemini anlatıyor.
1954 yılında, “kömür alamadığım için iki kat eldiven giyerek, üşüyerek” yazdığı İnce Memed, haksızlığın, baskının ve çaresizliğin bir insanı, kişisel de olsa nasıl isyana sürüklediğini, köylü üzerinden, köylünün destansı diliyle anlatıyor.
İnce Memed, öyle bir romandı ki, filmi çekilmek üzere, film şirketleri tarafından 3 kez satın alındı ama dönemin hükumetleri izin vermediği için filmi çekilemedi. Sonunda, Yugoslavya’da filmi çekildi, bu kez de Türkiye’de gösterimi yasaklandı.
Yaşar Kemal, gazetelerin sözde önemli siyasetçilerin laflarıyla dolu olduğu günlerde, sıradan insanlarla; toprak işçileriyle, işportacılar, hamallar, ayakkabı boyacılarıyla röportaj yapan bir gazeteciydi aynı zamanda.
Osmaniye’de zorunlu sürgün gitmiş Kürt bir aşiret ağasının çocuğuydu. Kendini “ben Kürdüm ama Kürt yazar değilim. Türkçe yazan, Türkiyeli bir yazarım” diye tanıtmıştı. İşte bu Kürtlüğü nedeniyle ve insanın sömürüsüne, aşağılanmasına ve asimilasyona karşı çıkan kitapları ve konuşmalarıyla, böyle davranan herkes gibi başı bir çok kez, devletle derde girdi. Bir çok kez soruşturuldu, yargılandı. Tüm bunlar, onu yazmaktan, düşündüğü gibi yazmaktan vazgeçirmedi.
Yaşar Kemal, fikirleri ve mücadele geleneğine katkıları nedeniyle ayrıca değerlidir. (02.03.15)
