“Zam” aldık!

Aylardır süren ihale belirsizliğini bahane göstererek zam vermeyen firma, kararlılığımızı gördüğünde bizi ciddiye almaya başladı. İstediğimiz toplantıları “herkes işine baksın, bir durum olduğunda biz bildiririz size” şeklinde cevaplıyorlardı. Arıza sayısının düşmediğini görünce şoka uğradılar. Hemen ertesi sabah toplantı tertipleyip bizi ciddiye aldıklarını ve zam çalışmalarının olduğunu söylediler.

Bunun üzerine nasıl hareket edeceğimizi planlamaya başladık. Ben isteklerimizi bir araya toplayarak imzalamayı teklif ettim. Başta kabul görse de sonrasında bu fikirden vazgeçildi. Merkez şantiyede bulunan işçi arkadaşlar, aralarında bir temsil heyeti seçti. Heyet yönetimle sürekli toplantılar yapıyor fakat bizim bölgeye gidişat ile ilgili sağlıklı hiçbir açıklama yapılmıyordu. Santral şefi sürekli kendisinin de bir bilgisi olmadığını, bizim tatmin edici zamlar almamız için çok uğraştığını, sabırlı olmamızı söyleyip durdu.

İhalenin yenilenme ihtimalinin düşük olduğunu söyleyerek zammın mümkün olmadığını söylemeye başladıklarında işçiler arka arkaya toplantı istediler her toplantıda sağlıklı bilgilendirme talep ettik fakat aldığımız cevaplar hiç değişmedi. Temsil heyetinin gerekirse çalışmayız demesi üzerine Ankara’dan üst düzey bir yetkilinin geleceğini söylediler. Ne hikmetse o yönetici haftalarca gelemedi. Kendisinin kişisel sorunları nedeni ile ‘haklı’ olarak gelemediğini söyleyerek beş yüz kişinin sorunları sürekli ertelendi.

İşçilerin greve gideceği söylentisi Telekom’un kulağına gidince yukarıda gerçek bir huzursuzluk başladı. Haftalardır gelemeyen yetkili sonunda geldi ve heyetle bir görüşme yaptı. İlk görüşmede teklif edilen %3 zam oldu. Doğal olarak kabul edilmedi ve düzenli müzakereler yapıldı. Benim arkadaşlara anlatmaya çalıştığım yüzde olarak değil ciddiyetle hesaplanmış sabit bir miktar zammının olması gerektiği idi.

Fikir mantıklı gelse de çoğunluk daha eski ve tecrübeli işçilerin daha doğru bildiğini savundu. Bir aylık stresli bir süreçten sonra temsil heyeti ve firma arasında bir anlaşma yapıldı. Buna göre en düşük ücrete %22, en yüksek ücrete %3 olacak şekilde kademeli bir artış olacaktı. Bir hafta sonra herkesin zam miktarı teke tek görüşmeler ile bildirildi. Yapılan anlaşmanın herhangi bir resmiyeti olmadığından firma kendi isteğine göre zam yapmıştı.

Kimilerine yapılan %11 en yüksek zam olurken kimisine %0,8 gibi komik bir miktar reva görüldü. Bu düzenlemenin yalnızca ihale süreci boyunca geçerli olduğu firmanın ihaleyi kazanması halinde yeni bir düzenleme yapılacağı söylendi. İşçiler şaşkınlıktan henüz bir tepki vermemişken çalışma bölgeleri ve ekipler değiştirildi. Ücret konusunun üstü bir anda kapanmıştı. Birliktelik bitti ve her işçi hakkını tek başına aramaya kalkıştı. Küçük farklar alanlar kendini şanslı saydı.

Çoğu arkadaş bu olayı büyük bir hezimet olarak görse de ben bunun bir başarı olduğunu düşünüyorum. Zira ihalenin biteceği ilk söylendiğinde kimsenin zam beklentisi kalmamıştı. Yaşanan bu süreç gösterdi ki işçi sınıfı birlikte çok daha etkili bir güç. Haklarımızı yalnızca üretimden gelen gücümüzü kullanırsak alabiliriz. Bu da birlikte hareket etmeyi gerektiriyor. (Bir işçi)