Hoşnutsuzluk büyüyor, Kemer sıkma politikalarına hayır !
Son haftalarda İspanya’da gerçekleştirilen iki büyük protesto gösterisi, kitleler içinde büyüyen hoşnutsuzluğun boyutlarını gösteriyor. Gösterilere, birçok kentte, bölgelerde yalıtılmış bir biçimde yapılan ve sürdürülmesi gereken çok sayıda mücadele de eklendi.
Barselona’da, 11 Eylül’de, Katalonya Bayramı olan Diada gününde, sol partiler kadar sağ partilerin de çağrısıyla, İspanyol merkezi hükümetin politikasını reddettiklerini haykırmak için sokaklarda yüz binlerce kişi yürüdü. Göstericiler, kamu bütçesinden açık ve net bir biçimde kesinti yapılmasını reddediliyor ama aynı zamanda da şu anda İspanyol devletinin yetkisinde olan vergi toplama işinin Katalonya hükümetine devredilmesi isteniyor. Katalonya milliyetçilerinin yöneticileri, Madrid ile bir anlaşmanın olmaması halinde, Katalonya’nın bağımsızlığını istemek ve ayrı bir devlet olarak Avrupa Birliği’ne üye olmak istemiyle tehdit ediyorlar.
Katalonya özerk yönetimi başkanı, Katalonya sağından gelen politikacı ve de bütün bölgelerin ve bütün ülkenin kapitalistlerinin ve bankacılarının dostu olan Artur Mas, işçi sınıfının çıkarlarına tamamen yabancı hedefleri vurgulayarak hareketin sözcücü havasına girdi.
Birkaç gün sonra, 15 Eylül’de, sendikaların çoğunluğunu etrafında toparlayan Toplumsal Zirve adıyla anılan kolektifin çağrısıyla, bu defa İspanya’nın bütün bölgelerinden gelen yüz binlerce kişi yürüdü. Yürüyenler arasında UGT, İşçi Komisyonu, CGT ve CNT gibi ulusal sendikalar, mesleki, bölgesel sendikalar ve çok sayıda da dernek bulunuyordu. Bu protesto gösterisiyle bütçe darbeleri ve emekçiler dünyasına karşı yapılacak her türlü saldırı, güvencesi olmayan işler ve yaşam biçimi, işsizlik ile işten çıkarmalar protesto edilmek isteniyordu. Hedef, Rajoy hükümetinden, aylar geçtikçe durumları daha da kötüleşen halkın sırtından, 102 milyar avro tasarruf etmeyi amaçlayan yeni bir ciddi önlem paketini reddetmesini istemekti.
Sendikalar, PSOE (Sosyalist Parti) ve Izquierda Unida (Komünist Partisi’ne sıkı sıkıya bağlı), Rajoy’un olumsuz bir yanıt vermesi durumunda sağ hükümetten, kemer sıkma politikası konusunda bir referandum düzenlemesini isteyecekler. Merkezi sendikalar, bu da olmazsa toplumsal harekete geçme ve bir günlük genel grev çağrısı yapacaklar.
Sol politikacıların ve sendika önerileri, hoşnutsuzluklara eşlik etmeyi, yani aslında, aktif emekçilerle işsizlerden oluşan işçi dünyasına duruma çözüm getirecek hiçbir perspektif sunmaksızın ve hedef göstermeksizin bu hoşnutsuzluğu yönlendirmeyi amaçlıyor. Emekçiler sınıfı açıkçası, bu son haftaların büyük protesto gösterileriyle ve diğer büyük kentler ve mahallelerde yapılan gösterilerle, sokakta, gündemdeki politikayı reddettiklerini ifade ettiler. Bütün bunlar, bir referandumdan daha büyük değere sahip ve protestoların yönünü referandumdan seçim sandıklarına doğru döndürebilir.
Protestolar eğer bir sınıf temelinde, sokaklarda, şirketlerde ve grevlerle gerçekleştirilir, ifade edilirlerse güç oluşturur. Hatırlanacağı gibi bir referandum yürürlükte olan hükümetin seçimine bağlı ve bu gücün seçim sandıklarında boğulmasıyla sonuçlanır. Bir referandum ne olursa olsun hiçbir iktidarı geriletmeyi başaramamıştır.
İşçi sınıfı ve diğer bütün emekçi sınıfların, hükümeti, patronları ve burjuvaziyi geriletmek ve bütün toplumu harabeye çeviren bir politikayı durdurmak için birlikte yürütülecek mücadelenin örgütlenmesinde ilerlemek için referanduma hiç mi hiç ihtiyacı yok. LO (21.09.2012)
