Neden devrimci komünistim?

10 Nisan 2022 Fransa’da yapılan Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Lutte Ouriere adayı Natalie Arthaud’ın seçimlere niye katılıyoruz açıklaması.

Ben komünistim çünkü kâr ve kapitalist mülkiyet yarışının bize karşı olduğunu düşünüyorum. Bizi sömürüye, eşitsizliğe, krizlere mahkum ediyorlar. Bizi gezegenin büyük bir kısmının yok olmasına, uluslararası gerilimlere, rekabete ve savaşlara mahkum ediyorlar. Ve sonra gezegeni yok ediyorlar, çünkü zenginlikler sınırsız sömürülüyor, çünkü piyasa ekonomisi insanların ihtiyaçlarını karşılamak için değil, azınlığın servet biriktirmesi için tasarlandı. Her şey rekabet yasalarına ve pazara tabi olduğundan, şirket çapında hiçbir şey organize edilmez, planlanmaz ve soucu karmaşadır.

Kapitalist toplum muazzam bilimsel ve teknik olanaklar geliştirmiştir. Bu üretim araçları üzerinde mutlak güce sahip olan burjuvazi, onları insanlığın hizmetine sunamaz. İşçiler bunu yapabilecek kapasitedeler, çünkü sistemin tam merkezinde yer alıyorlar ve toplu olarak çalışmasını sağlamakla ilgileniyorlar.

Komünizmin amacı işçilerin siyasal iktidarı ele geçirmeleri ve büyük kapitalist grupları kamulaştırmaları, tüm ekonomiyi toplu ve demokratik olarak yönetmeleridir.

Bu seçimler yoluyla yapılmayacaktır, çünkü seçimler kapitalist sömürü ve tahakkümle ilgili hiçbir şeyi değiştirmez. Buna veya savaş karşıtı önlemlere karşı çıkmak için bile gösteriler, grevler, fabrika işgalleri, hatta ayaklanmalar gereklidir. İşçiler öyle mücadeleler içinde ki iktidarı ele geçirmeleri gerektiğinin farkına varabilirler. Bunlar, toplumu her zaman derinden dönüştüren devrimlerdir. Bu geçmişte de doğruydu, yarın da doğru olacak.

Cumhuriyet Başkanının sandalyesine oturmaya aday değilim, bundan daha fazlasını istiyorum: Tüm toplumun değişmesini istiyorum, çünkü kapitalizm devrilmeli! ...

Üretim sisteminin merkezinde oldukları için, işçiler bu mücadeleye yalnızca sömürüyü geri almak için değil, kâr yarışını ve eşitsizlikler, adaletsizlikler, geri kalmışlık ve barbarlık alayını durdurmak için öncülük edecek.

Ancak bir ön koşul var; işçilerin saflarının gücüne olan güveni yeniden kazanmaları, kendilerine bir parti ve bir sınıf politikası vermeli. Seçimler kaderimizi değiştiremez ancak bu partinin ve bu politikanın kendisini ifade etmeye izin veriyor. İşçilerin, işsizlerin, gençlerin, toplum için ayaklanan herkesin siyasi alanı işgal etmesi gerekiyor.

İşçiler bana oy vererek, kapitalist sınıfın bizi sömüren ve tüm serveti emen ihtiyaçlarının, çıkarlarının tam tersi olan ihtiyaçlarını, çıkarlarını onaylayacaklar. Tüm toplumun çalışmasını sağlama gururunu teyit ederek kendilerini görünür kılacaklardır. Büyük patronlarla ve finansörlerle yüzleşme gereğini doğrulayacaklar. Bunu yaparken, ana şeyi hazırlayacaklar; kapitalizmi yok etme umuduyla gelecek mücadeleler.

Mücadele programım şudur: İşsiz 3,5 milyondan fazla insan var ve aslında, birbirini izleyen tüm politikacılar kitlesel işsizliği ve güvencesizliği kabul ettiler, çünkü işçi sınıfının kadınlarını ve erkeklerini pek umursamıyorlar. Yani bunun tam tersi, hedefimiz sıfır işsizlik olmak zorunda.

Geçimini sağlayabilmek herkes için bir zorunluluk. Sıfır işsiz, mevcut işi ortaklaşa paylaşarak, ücretlerde bir düşüş olmadan ve yeni faydalı işler yaratarak mümkündür.

Ücretlerde, ödeneklerde, emekli aylıklarında genel ve büyük bir artış gerekli. Enflasyondan kaybetmemek için işçilerin gelirleri fiyatlardaki reel artışı takip etmeli…..

Benim programımın seçmeni yemleyip çöpe atması gereken bu seçim programlarıyla hiçbir ilgisi yok. Bu, iş dünyası için büyük işverenlerden ve hükümetten bir güç dengesi yoluyla koparılması gereken bir dizi hayati hedeftir.

Bu güç dengesinde, işçilerin kontrolüne olan talep belirleyici bir rol oynayacak; işletmelerin hesaplarında ne kadar para olduğunu bilmek, marjları, kârı ve bunların nerede kullanıldığını bilmek gerekir. Bu gerçek demokrasi olurdu: şirketleri yönetenlerin tercihlerine ve önceliklerine karar verebilmeleri.

Kendime işçi kampı diyorum çünkü toplum iki kampa bölünmüş durumda. Bir yandan kapitalist bir azınlık, büyük bir patronlar, sermayesini büyüterek sömürüden zenginleşen büyük bir burjuvazi var. Öte yandan, ağızlarında gümüş bir kaşıkla doğmamış ve zahmetli bir hayatı olan kadınlar ve erkekler.

Bazıları maaşlı, bazıları işsiz ya da birkaç saatlik çalışma ile mücadele ediyor, yine de diğerleri iş tarafından yıkıldı ve devre dışı bırakıldı. Kimseyi sömürmeyen ve sabahtan akşama kadar hile yapmayan serbest meslek sahibi işçiler ya da bu toplumdaki işlerin ilki sayılabilecek ev hanımları da var.

Kapitalist azınlık bu kampın sömürülmesinden, talihsizliklerinden, yoksullaşmasından büyür.

İşçilerin çıkarlarını savunmaları gerekir, kapitalist sınıfla güç dengesini tersine çevirmeleri gerekir. Bu mücadele onları er ya da geç toplumun tamamını ve temelini, kapitalizmi sorgulamaya itecektir.

İşçiler sadece en çok sömürülenler değil, yarının savaşçılarıdır. Kapitalizmi devirebilecek ve yeni bir toplum yaratabilecek tek devrimci güç onlardır. Kaderlerini işçi kampına bağlayarak, daha adil ve daha insani bir dünya hayal eden tüm isyancılar bunu başarabilecekler. ...

Tüm büyük partilerden adaylar Fransa kelimesini kullanıyor. Ancak Fransa’nın çıkarlarından ya da büyüklüğünden bahsetmek her zaman Arnault, Peugeot, Michelin ya da Drahi’nin çıkarlarını ve büyüklüğünü savunmaktır, asla işçilerin ve en fakirlerin değil.

Egemen sınıfların saygı göstermemizi istediği "vatan", yalnızca işçi sınıfları için giderek daha kötü çalışma hayatı vaat ediyor ve çoğu durumda halkların sırtında yürütülen kanlı pazarlıklardan, utanmaz yağmalardan kaynaklanıyor. Marx ve Engels’i Komünist Parti Manifestosunda yazmaya iten buydu: "Proleterlerin vatanı yoktur. »

Enternasyonalist olduğumu iddia ediyorum, çünkü kapitalizm uluslararası ölçekte gelişti, piyasayı ve uluslararası iş bölümünü küresel düzeye genişletti. Bu nedenle kapitalist sömürünün dayandığı işçi sınıfı, kendisini özgürleştirebilen, burjuvazinin gücünü kalıcı olarak devirebilen ve ekonomiyi ancak küresel ölçekte yeniden örgütleyebilen tek uluslararası sınıftır.

Pandeminin (Kovid19) yanı sıra iklim krizi ve ekonomik iç içe geçme, artık ulusal düzeyde bir çözüm olmadığını gösteriyor. Bütün halkların kardeşçe işbirliğine doğru ilerlemek gerekiyor. Bu ancak büyük güçlerin ve başkentlerinin yoksul ülkeler üzerindeki emperyalist egemenliğinin tersine çevrilmesiyle mümkün olacak, bu da azgelişmişliğe ve diktatörlük kadar yozlaşmış rejimlere yol görünecektir. Bunu başarmak, kapitalist sınıfın iş dünyası üzerindeki egemenliğinin devrilmesiyle el ele gider.

O zaman gezegenin bir ucundan diğerine eşitlikçi ve kardeşçe ilişkiler kurabileceğiz ve orada gerçekten insanlık hakkında konuşabileceğiz.

Aşırı sağa karşı nasıl savaşılır? İşçi kampı birlikte kadınlar ve tüm erkekler kökenleri, tüm cilt renkleri ayrı olsun, dini olsun ya da olmasın oları birlikte acı çekiyoruz, birlikte çalışıyoruz ve birlikte savaşmaya getiriliyoruz. Ortak çıkarları ve ortak mücadelesi olan bir ve aynı kampı oluşturmak siyasi bilinç haline gelmelidir; büyük işverenlere karşı örgütlenmek ve savunmak.

Göç etmek zorunda kalan kadın ve erkeklere "hoş geldiniz" demekten gurur duyuyorum. İşçi kampının ayrılmaz bir parçası olduğunu düşünen az sayıdaki adaydan biriyim. Tehdit olarak sunulmaları benim için dayanılmaz….

Ben de kendimi bu işçilerin bakış açısına koydum.

Sınırlar sadece en fakirler için, gerçekte işçiler için vardır, çünkü büyük bir cüzdanınız olduğunda, milyoner olduğunuzda, sınırı geçmek basit bir idari formalitedir. Kollarını açarak karşılanıyorlar! Hiç kimse Katar emirine göçmen demedi, onun için büyük Paris otelleri her zaman açık.

Bu sistemde üretim araçlarını kolektif ve rasyonel olarak düşünmek ve örgütlemek için hiçbir şey yapılmaz. Toplu ölçekte kaynak tasarrufu yapmak, ulaşım veya dağıtımdaki karmaşayı azaltmak için hiçbir şey planlanmamıştır, koordine edilmemiştir.

Ne tür bir parti gerekiyor?İktidara geldikten sonra "ceketlerini teslim ettikleri" için tüm siyasetçilerin çürümüş olduğu duygusu, işçi sınıflarını siyaseti, militanlığı ve ister siyasetçilerin partileri olsun, ister İşçi Mücadelesi gibi eylemcilerin partileri olsun tüm partileri reddetmeye yöneltmiştir.

Bebek banyo suyuyla birlikte dışarı atılmamalıdır. Bundan çıkarılacak tek sonuç, toplumu değiştirme ihtimali olan işçilerin kendilerini kendi partilerinde örgütlemeleri gerektiğidir.