Ana sayfa > Arşiv > Arşiv 2015 > Sınıf Mücadelesi Sayı : 203 - 2 Mayıs 2015 > Fabrikalardan... İşyerlerinden > Gıda
“Birlik, mücadele, dayanışma”
1 Mayıs, tüm dünya işçilerinin “birlik, mücadele ve dayanışma” günü olarak anılıyor. İşçi sınıfının 8 saatlik iş günü mücadelesi, bu mücadelede gösterdiği dayanışma bugüne taşınıyor. Tüm dünya işçileri, 1 Mayıs’ta aynı sınıfın üyeleri olarak, kapitalist düzenden kaynaklanan sorunlarını gündeme getiriyor.
Türkiye’de 1 Mayıs, askeri darbeden bu yana yasaklıydı. Uzun ve çetin mücadelelerden sonra yürüyüş ve anma yapılmasına, hatta Taksim’de yapılmasına izin verildi. Ardından resmi bayram ilan edildi.
1 Mayıs’ın, Taksim’de anılmasına izin vermesi ve resmi bayram ilen etmesi, AKP’ye destek verilmesine, demokratik bir parti gözüyle bakılmasına neden olmuştu. Ancak solun bir kesiminin bu yanılgısı fazla uzun sürmedi. Taksim, kısa bir aradan sonra yeniden gösterilere kapatıldı, hatta eskisinden daha fazla. Eskiden 1 Mayıs günü Taksim’e giden şiddet görürken, artık Taksim’e gidiş bile mümkün değil, şiddet daha genelleşti.
İstanbul’da yaşayan emekçilerin önemli bir kesimi için 1 Mayıs, evde oturma, dinlenme gününe dönüştü. Sendikanın olmadığı, ya da sendikalı bazı iş yerlerinde çalışanlar ise ya zorunlu mesaiye gidiyor ya da uygulanmayan resmi tatil nedeniyle herhangi bir iş günü geçiriyor.
Oysa işçilerin katılabileceği bir ortak miting düzenlense, çoğunluğunun katılacağını, öncekilerden biliyoruz.
Patronlar, işçilerin birlik olup kendilerini güçlü hissetmelerine karşıdır. Hele bir meydanda bir araya gelip “yaşasın işçilerin birliği”, “kahrolsun sermaye düzeni” gibi tek başlarına söyleyemeyecekleri, patronları yerin dibine batıran sözleri bağıra çağıra söylemelerine, söylemeyi öğrenmelerine hatta yüksek sesle söylendiğini duymalarına karşıdır. İşte kabalık işçi mitingleri bu işe yarar. İşçiler, düşünmekten çekindiklerinin açıkça haykırıldığını, hem de on binlerce işçi tarafından haykırıldığını görür ve bundan güç alır.
Ne patronlar, ne siyasiler ne de sendika bürokratları, işçilerin birlik olmasını, üstelik taleplerini haykıracak kadar birlik olmasını ister. İşte bu nedenle işçi mitingleri artık yok denecek kadar az. Sadece seçim mitingleri var, orada sadece siyasiler konuşuyor.
1 Mayıs anması, önce sendikaların ayrı ayrı miting düzenlemesiyle parçalandı, sonra da yasaklar başladı. Ortak bir miting düzenlemek, hatta kendi üyelerini mitinge getirmek için hiçbir çaba göstermeyen, öncesinde gerekli hazırlıkları yapmayan sendika bürokratları, bugünkü durumdan sorumludur.
Sendikacılar 1 Mayıs’a, destekledikleri siyasi partiye verilecek oya dönüştürecek şekilde yaklaşıyor. Hükumetin “yasak” dediğini teşhir ediyor ama yasağı yıkmak için yüz binleri mitinge çağırmıyor, örgütlemiyor. “Bize oy verin, biz izin vereceğiz” diyorlar.
Onlardan çok da farklı olmayan, sekter sol guruplar, esas olarak CHP ve HDP’nin bu siyaseti çerçevesinde hareket ediyor. Bu siyasetlerin hepsi işçi sınıfının birliğine zarar veriyor. (01.05.2015)
